ای نفس مایه درین عرصه چه پرداخته ای
نقد فرصت همه رنگست و تو در باخته ا ی
صفحه آتش زده ای ناز چراغان چه بلاست
تا به فهم پر طاووس رسی فاخته ای
کاش از آینه کس گرد سراغت یابد
محمل آرا چو سحر بر نفس ساخته ای
بیش ازین فتنهٔ هنگامهٔ اضداد مباش
چه شررها که نه با پنبه در انداخته ای
اینقدر نیست درین عرصه جهاد نفست
قطع کن زحمت تیغی که تواش آخته ای
دهر تاراجگه سیل و بنای تو حیات
ای ستمکش نگهی خانه کجا ساخته ای
عمر در سعی غبار جسد افشاندن رفت
آخر ای روح مقدس ز کجا تاخته ای
نقش غیر و حرم عشق چه امکان دارد
صورت توست در آن پرده که نشناخته ای
گردباد آن همه بر خویش نچیند بیدل
در خور گردش سر، گردنی افراخته ای